Pragnienie Boga jest wpisane w serce człowieka, ponieważ został on stworzony przez Boga i dla Boga. Bóg nie przestaje przyciągać człowieka do siebie i tylko w Bogu człowiek znajdzie prawdę i szczęście, których nieustannie szuka:
Szczególny charakter godności ludzkiej polega na powołaniu człowieka do łączności z Bogiem. Człowiek jest zaproszony do rozmowy z Bogiem już od chwili narodzin: istnieje on bowiem tylko dlatego, że stworzony przez Boga z miłości jest zawsze z miłości zachowywany, i nie żyje w pełnej zgodności z prawdą, jeżeli w sposób wolny nie uzna tej miłości i nie odda się Stworzycielowi.
KKK 27
Ten fragment mówi o tęsknocie, którą Bóg pozostawił w sercu człowieka. Każdy z nas jest w życiu poszukiwaczem, ale często odczuwamy, że to, co znajdujemy w tym świecie nas nie nasyca. Nawet najbardziej intensywne przeżycia w końcu przeminą. Nasze życie składa się z wielu spotkań, które pokazują, że jesteśmy dla kogoś ważni. Nie sposób jednak nasycić się drugim człowiekiem i pokonać raz na zawsze poczucie samotności i bycia chociaż po części oddzielonym od innych. Katechizm nawiązuje do tego naturalnego doświadczenia. Nie narzuca niczego człowiekowi, tylko wychodzi z tego podstawowego ludzkiego poszukiwania, które spowodowało powstawanie przeróżnych form religii. Gdyby człowiek został sam w tych religijnych dociekaniach, mógłby jedynie dotrzeć do mglistych wyobrażeń i dalekich alegorii (jak starożytne mitologie). Na szczęście „po drugiej stronie nieba” znajduje się Ktoś, kogo przejmuje nasz los i dał się poznać. O tym mówi dalsza część Katechizmu.